Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο χρονικό διάστημα, σχετικά με τη διαδικασία παραχώρησης σχολικών χώρων-γυμναστηρίων σε αθλητικά σωματεία και λοιπούς φορείς.
Ειδικότερα, τα σωματεία διαμαρτύρονται εντόνως, καθότι εκτιμούν πως οι όροι της παραχώρησης είναι αφόρητοι για αυτούς, οικονομικά αλλά και σε άλλα επίπεδα.
Από την άλλη άποψη ο Δήμος, κληθείς να διαχειριστεί μια κατάσταση πρωτοφανή για τον ίδιο, έχει μπει σε διαγκωνισμό με τα σωματεία, για την τήρηση των όρων των παραχωρητηρίων.
Δικαίως λοιπόν ανακύπτει το ερώτημα: Ποιος έχει δίκιο;
Η απάντηση είναι: Κανείς.
Κι εξηγούμαστε: το ισχύον νομικό πλαίσιο, χαρακτηρίζει τα κλειστά γυμναστήρια, που εδρεύουν εντός των σχολικών μονάδων, ως σχολικούς χώρους. Αυτά, συνεπώς, δεν μπορούν να προοριστούν για δραστηριότητες αθλητικές πέραν των σχολικών, πόσω μάλλον σε σωματεία, που επί της ουσίας αναπτύσσουν εμπορική δραστηριότητα.
Την ίδια στιγμή, δεν υφίσταται ουδεμία εποπτεία των σχολικών, επαναλαμβάνουμε, χώρων, κατά τη διάρκεια της παραχώρησής τους, καθότι ο καθ'ύλην αλλά και κατά τόπον αρμόδιος, ο διευθυντής δηλαδή της σχολικής μονάδος που βρίσκεται το γυμναστήριο, απουσιάζει και λογικά, καθότι οι δραστηριότητες των σωματείων είναι πέραν του σχολικού κι εργασιακού του ωραρίου.
Οι δε πιθανές ζημιές, που συντελούνται στα γυμναστήρια, λόγω της χρήσης από τα σωματεία, δεν μπορούν να καταλογιστούν συγκεκριμένα, καθότι ουδείς μπορεί να γνωρίζει πότε αυτές συνετελέσθησαν, με συνέπεια να εμφανίζεται το τραγελαφικό φαινόμενο, οι προρρηθείσες ζημιές, τα έξοδα χρήσης κτλ να επιμερίζονται εις άπαντες τους Έλληνες φορολογούμενους, μέσω του καταλογισμού της δαπάνης στις σχολικές επιτροπές, δηλαδή στον κρατικό προϋπολογισμό.
Η δε αποζημίωση χρήσης των 3 ευρώ/ώρα χρήσης είναι προφανώς ποσό ελάχιστο.
Επομένως, είναι αναγκαίο να αποκατασταθεί η νομιμότητα. Τα σχολικά γυμναστήρια πρέπει να αποδοθούν στους νόμιμους χρήστες τους, ήτοι στους μαθητές των σχολείων μας. Την ίδια στιγμή, και σε μεταβατικό στάδιο συγκεκριμένο, να υπάρξει μια ήπια διαδικασία παραχώρησης των γυμναστηρίων, κατά πλάσμα δικαίου, έως ότου αυτά ανεύρουν άλλους χώρους, δημοτικούς ή ιδιωτικούς, για να στεγάσουν τις δραστηριότητές τους. Ως τότε, θα πρέπει ο Δήμος να ορίσει αρμόδιο υπάλληλο, να παρακολουθεί τη χρήση των σχολικών γυμναστηρίων και να καταλογίζει τις δαπάνες χρήσης, αλλά και τις τυχόν ζημίες που υφίστανται οι χώροι εκ της εντατικής χρήσεώς τους, πλέον ενός ποσού εν είδει ενοικίοτ, σαφώς υπέρτερου των 3 ευρώ/ώρα.
Την ίδια στιγμή, ο Δήμος, θα πρέπει να αναλάβει διττή πρωτοβουλία: πρώτον να αναπτύξει προγράμματα μαζικού αθλητισμού για παιδιά κι ενηλίκους, που μπορούν να στεγαστούν στους υφιστάμενους χώρους νομοτύπως και ταυτόχρονα να ανεγείρει κλειστό γυμναστήριο -και κολυμβητήριο-, εκτός σχολικών χώρων εννοείται, στο οποίο θα μπορούν να στεγάζονται και τα σωματεία κι ενδεχομένως θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στο να ανεγερθούν, με τη μορφή ΣΔΙΤ.
Αντιλαμβανόμαστε πως ενδεχομένως κάποιοι θα αντιδράσουν στην ανάγνωση του ως άνω κειμένου. Δεν έχουμε σκοπό όμως κάτι τέτοιο. Αντιθέτως επιδιώκουμε και θα επιδιώκουμε την αποκατάσταση της νομιμότητας, που δυστυχώς και σε αυτό το ζήτημα έχει προ πολλού χαθεί.
Γιατί η συμμετοχή στα κοινά δεν συνεπάγεται δημόσιες ή πελατειακές σχέσεις. Αντίθετα, πρέπει να δημιουργεί τις συνθήκες αυτές, που θα εισφέρουν στο δημόσιο διάλογο αυτά που λείπουν: την αλήθεια, τη χρηστικότητα, την κοινή λογική
Ειδικότερα, τα σωματεία διαμαρτύρονται εντόνως, καθότι εκτιμούν πως οι όροι της παραχώρησης είναι αφόρητοι για αυτούς, οικονομικά αλλά και σε άλλα επίπεδα.
Από την άλλη άποψη ο Δήμος, κληθείς να διαχειριστεί μια κατάσταση πρωτοφανή για τον ίδιο, έχει μπει σε διαγκωνισμό με τα σωματεία, για την τήρηση των όρων των παραχωρητηρίων.
Δικαίως λοιπόν ανακύπτει το ερώτημα: Ποιος έχει δίκιο;
Η απάντηση είναι: Κανείς.
Κι εξηγούμαστε: το ισχύον νομικό πλαίσιο, χαρακτηρίζει τα κλειστά γυμναστήρια, που εδρεύουν εντός των σχολικών μονάδων, ως σχολικούς χώρους. Αυτά, συνεπώς, δεν μπορούν να προοριστούν για δραστηριότητες αθλητικές πέραν των σχολικών, πόσω μάλλον σε σωματεία, που επί της ουσίας αναπτύσσουν εμπορική δραστηριότητα.
Την ίδια στιγμή, δεν υφίσταται ουδεμία εποπτεία των σχολικών, επαναλαμβάνουμε, χώρων, κατά τη διάρκεια της παραχώρησής τους, καθότι ο καθ'ύλην αλλά και κατά τόπον αρμόδιος, ο διευθυντής δηλαδή της σχολικής μονάδος που βρίσκεται το γυμναστήριο, απουσιάζει και λογικά, καθότι οι δραστηριότητες των σωματείων είναι πέραν του σχολικού κι εργασιακού του ωραρίου.
Οι δε πιθανές ζημιές, που συντελούνται στα γυμναστήρια, λόγω της χρήσης από τα σωματεία, δεν μπορούν να καταλογιστούν συγκεκριμένα, καθότι ουδείς μπορεί να γνωρίζει πότε αυτές συνετελέσθησαν, με συνέπεια να εμφανίζεται το τραγελαφικό φαινόμενο, οι προρρηθείσες ζημιές, τα έξοδα χρήσης κτλ να επιμερίζονται εις άπαντες τους Έλληνες φορολογούμενους, μέσω του καταλογισμού της δαπάνης στις σχολικές επιτροπές, δηλαδή στον κρατικό προϋπολογισμό.
Η δε αποζημίωση χρήσης των 3 ευρώ/ώρα χρήσης είναι προφανώς ποσό ελάχιστο.
Επομένως, είναι αναγκαίο να αποκατασταθεί η νομιμότητα. Τα σχολικά γυμναστήρια πρέπει να αποδοθούν στους νόμιμους χρήστες τους, ήτοι στους μαθητές των σχολείων μας. Την ίδια στιγμή, και σε μεταβατικό στάδιο συγκεκριμένο, να υπάρξει μια ήπια διαδικασία παραχώρησης των γυμναστηρίων, κατά πλάσμα δικαίου, έως ότου αυτά ανεύρουν άλλους χώρους, δημοτικούς ή ιδιωτικούς, για να στεγάσουν τις δραστηριότητές τους. Ως τότε, θα πρέπει ο Δήμος να ορίσει αρμόδιο υπάλληλο, να παρακολουθεί τη χρήση των σχολικών γυμναστηρίων και να καταλογίζει τις δαπάνες χρήσης, αλλά και τις τυχόν ζημίες που υφίστανται οι χώροι εκ της εντατικής χρήσεώς τους, πλέον ενός ποσού εν είδει ενοικίοτ, σαφώς υπέρτερου των 3 ευρώ/ώρα.
Την ίδια στιγμή, ο Δήμος, θα πρέπει να αναλάβει διττή πρωτοβουλία: πρώτον να αναπτύξει προγράμματα μαζικού αθλητισμού για παιδιά κι ενηλίκους, που μπορούν να στεγαστούν στους υφιστάμενους χώρους νομοτύπως και ταυτόχρονα να ανεγείρει κλειστό γυμναστήριο -και κολυμβητήριο-, εκτός σχολικών χώρων εννοείται, στο οποίο θα μπορούν να στεγάζονται και τα σωματεία κι ενδεχομένως θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στο να ανεγερθούν, με τη μορφή ΣΔΙΤ.
Αντιλαμβανόμαστε πως ενδεχομένως κάποιοι θα αντιδράσουν στην ανάγνωση του ως άνω κειμένου. Δεν έχουμε σκοπό όμως κάτι τέτοιο. Αντιθέτως επιδιώκουμε και θα επιδιώκουμε την αποκατάσταση της νομιμότητας, που δυστυχώς και σε αυτό το ζήτημα έχει προ πολλού χαθεί.
Γιατί η συμμετοχή στα κοινά δεν συνεπάγεται δημόσιες ή πελατειακές σχέσεις. Αντίθετα, πρέπει να δημιουργεί τις συνθήκες αυτές, που θα εισφέρουν στο δημόσιο διάλογο αυτά που λείπουν: την αλήθεια, τη χρηστικότητα, την κοινή λογική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου